اصول برنامه نویسی خوب
هرکسی میتونه کد بنویسه، و شاید هر کدی کار کنه، ولی نوشتن کد خوب نیاز به مهارت، تخصص، دقت و حوصله داره. احتمالا در مورد کد اسپاگتی شنیدین و یا شاید با کدی روبرو شدین که پر از If و else های تو در تو و عجیب و غریب بوده و برای یک تغییر کوچیک ساعتها وقت گذاشتید.
درسته هدف نهایی ما نوشتن کد قابل اجراست، ولی باید به این فکر کنیم که آیا شخص دیگه ای هم میتونه کار مارو ادامه بده؟ یا حتی خودمون چند ماه بعد سر در میاریم که چی کار کردیم؟
اصولی وجود داره که با دونستن اونا ناخودآگاه کد تمیزتری مینویسیم، کافیه درکشون کنیم. حفظ کردنشون فقط به درد روز مصاحبه میخوره و تو روز تست دیگه به کارمون نمیاد. این اصول رو به اسمهای مختلف میتونید پیدا کنید ولی بیاید بهش بگیم اصول برنامه نویسی خوب.
من خودم وقتی به کد یه برنامه نویس نگاه می کنم دنبال اینم ببینم دستخطش چه جوریه. فقط میخواسته کارو انجام بده یا میخواسته کار رو خوب انجام بده. ترجیح میدم کد تمیزی ببینم که شاید چند ساعت دیگه برای تکمیلش وقت لازم باشه، تا اینکه کد کثیفی ببینم که در حال حاضر کار میکنه ولی فقط کار می کنه!
کسی که به زبانهای مختلف برنامه نویسی و تکنولوژی های جور واجور آشناس و نمیتونه کد تمیزی بنویسه، خیلی نمیشه روی کارش حساب کرد. اصلا وقتی حرف می زنه به دل نمیشینه! باید مرد عمل باشه وگرنه هر کدوم از اون تکنولوژیها که یه کتاب هستن! خوندن و حفظ کردنشم هنری برای برنامه نویس محسوب نمیشه.
برنامه نویسی یه هنره، مثل نقاشی، وقتی یه نقاش میخواد یه برکه بکشه اگه اصول و تکنیک ندونه، یه محیط آبی رنگ میکشه و تا کنار تابلوش نزنه “نام اثر: برکه آبی!” نمیفهمیم چیه دقیقا! یه برنامه نویس هم اگه یه سری استاندارد و اصول و الگوی طراحی رو رعایت کنه، کدی که مینویسه اونقد جذابه که نیاز به خوندن کامنت های بالای کدشم نیست…
این پست رو باید قبل از پست قبلی منتشر می کردم،فراموش کردم! 🙂